Heb jij dat ook? Je ontmoet een bekende op straat en maakt een praatje. Maar na een minuutje moet je toch echt even controleren van wie dat berichtje net was? Je voelt je schuldig naar je gesprekspartner, maar je kan het niet laten. Gelukkig snapt de ander het wel, want die heeft er zelf ook last van.
Verslaafd
Ja, dat dacht je! Die denkt juist: nou, kijk maar even en praat dan weer met mij. Ja, je bent verslaafd. Iedere keer als er een berichtje of een app binnenkomt, krijg je daar een melding van. Er gaat een lampje knipperen, er trilt wat of er komt een pop-up op je scherm. Je voelt je belangrijk, je voelt je geliefd en gewaardeerd en je hoort erbij. Je bent populair. Ik hoorde laatst de opmerking dat we geen teenagers meer hebben, maar screenagers. We zijn massaal verslaafd aan het schermpje en de meldingen van onze smartphone. Niet alleen jongeren, maar ook de ouderen om ons heen.
Sexier dan in het echt
Waarom, denk je dan, en kan het kwaad? De belangrijkste oorzaak is het erbij willen horen. Je wilt aardig gevonden worden en onmisbaar en belangrijk. Daar doen we dan ook heel veel voor. Op social media doen we ons veel mooier, leuker, stoerder, aardiger en sexier voor dan we in het echt zijn. Als je kijkt naar het verschil tussen hoe jij je op Instagram presenteert en hoe je erop zaterdagmorgen uitziet als je net uit bed komt…, dan zit daar best wel verschil tussen. Maar bijna niemand ziet nog het verschil tussen een echte foto en een bewerkte foto. We zijn verslaafd aan de namaakwereld, omdat het een goed gevoel geeft. Ons gevoel is de norm geworden: als het goed voelt, is het goed.
Appen in gezelschap
Iedere keer als er een melding komt op iets wat wij zeggen in een app of op een leuke foto op Facebook, geeft dat een goed gevoel. En dat werkt zo verslavend dat we de ander tegenover ons bijna niet meer zien. Als mijn dochter een verjaardag heeft, zitten al die meiden met hun smartphone voor zich. En het lijkt of ze individueel bezig zijn, maar toch reageert de groep op elkaar. En doen we dat zelf ook niet? Wie staat er niet op het station te wachten zonder even zijn smartphone aan te raken? Kunnen we nog omgaan met rust en stilte, of zijn wij ook verslaafd aan de impulsjes van het apparaat? We kunnen steeds minder afstand nemen en objectief ergens naar kijken. We zijn onszelf tot norm en waarde geworden en niet iets wat buiten ons is.
Aandacht. Dat zijn we kwijtgeraakt. Aandacht voor de ander. Waar we nu mee praten. Ons hoofd loopt over van de onrust en de prikkels. We hebben geen aandacht meer voor onszelf. Hoe lang kan jij je nog concentreren op iets? Hoe lang kan jij je aandacht houden bij je vriend die je wat vertelt?
Afkicken!
We moeten afkicken van onze smartphoneverslaving. Begin maar bij jezelf. Reageer niet direct op ieder bliepje. Dat geeft al snel meer rust in je hoofd. Het stof van je gedachten en van wat je meemaakt, dwarrelt in je hoofd neer. Je krijgt weer aandacht voor je vrienden en je familie, voor de treinreiziger die naast je zit. Je koopt niet meer de nieuwste en duurste smartphone, omdat het minder belangrijk voor je is geworden. Het wordt gezelliger met je vrienden en anderen nemen jouw gedrag over.
Het kan
Maar dat is onmogelijk, toch? Probeer het maar. Het mag radicaal, maar het mag ook met kleine beetjes. Misschien dat een app je helpt: stel in je telefoon een tijdschema in. Zodat niet al je tijd verloren gaat. Stel op je telefoon in dat je ’s nachts in elk geval stille uren hebt.
Oké, nu zal ik ook mijn smartphone-gedrag moeten veranderen…
Tips
Arianna Huffington op mt.nl: 'Burn-out komt vaak samen smartphoneverslaving.'
Reageren?