In zijn kamer hangen twee grote foto’s van fossielen. Vreemdsoortige voorwerpen -ik kan er niks van maken-, maar Herman vindt ze geweldig. Herman is een van onze directieleden, hij beheert de techniek. Oké, denk je dan: wat moet je in de ICT met fossielen? In deze ‘Ik was eigenlijk…’ zie je dat de reis naar zijn huidige baan met nog veel meer bijzonderheden verliep.
Studie
Ergens in Katwijk stond het huis van de familie Van Rhijn. Daar groeide Herman op. Hoewel in een vissersdorp getogen, kwam hij niet uit de visserij. Herman was een rustig kind, hij hield van lezen en van buiten zijn.
Wat hij wilde worden? Moeilijk, er is zoveel leuk. Geologisch onderzoeker leek hem wel mooi. Hij deed de VWO met beta-vakken, die vond hij het leukste. Toen er voor het eerst computerles op school werd gegeven, was Herman er als de kippen bij. Dat mocht je na schooltijd doen – als 7e uur. Hij vond die computerles geweldig en in zijn studie kwam dit goed van pas.
Het werd de studie geologie, al wist hij wel dat het moeilijk zou zijn om er je brood mee te verdienen. Herman genoot van de studie, maar het liep niet lekker - er werd veel bezuinigd in het onderwijs en de plaats waar hij studeerde, sloot de deuren. Na allerlei logistiek gedoe stopte hij er na 3 jaar mee.
In de zorg
Er kwam er een baan in de zwakzinnigenzorg (zo heette dat toen) op zijn pad en dat ging Herman parttime doen. Tijdelijk, dacht hij. Daarnaast ging hij parttime HBO Theologie studeren. Wat een overgang, kon hij zo ineens met die mensen overweg? Hij lacht: “Ik weet nog precies dat ik voor de eerste keer bij het instituut aanbelde. Een man met onder aan zijn arm een stompje, deed de deur open en moest ik de ‘hand’ schudden”. Herman werd er niet koud of warm van.
Begeleider
En zo werd hij begeleider. Iets heel anders dus. Hij werkte op een groep met verstandelijk gehandicapten en vooral ook veel met mensen met gedragsproblemen. Dat vond hij heel mooi. Daarnaast was hij mentor van enkele jongens. De cliënten zelf vond Herman geweldig. Doordat ze op een zeker niveau zitten, weet je waar je aan toe bent en kun je erg veel plezier met ze hebben. Hij rondde een opleiding als begeleider af en kwam in de OR terecht. Het ‘tijdelijke baantje’ werd een fulltimebaan van 12 jaar.
Hoe ging het verder? Herman: “Na verloop van tijd heb je alles gezien en meegemaakt en is de uitdaging wel weg. Door voortdurende bezuinigingen (toen ook al!) waren er geen doorgroeimogelijkheden. Afwisseling vind ik wel erg belangrijk in het werk.”
Van zwakzinnigenzorg naar internet
Hij keek rond naar een andere baan. Intussen had hij voor de aardigheid een computer gekocht en knutselde daar graag aan. Toen ontstond internet en moest hij voor iemand een website maken. Grappig, hij won daarmee ook nog eens een prijs voor beste website (in 1997). De voorganger van zijn gemeente kende een internetbedrijf dat mensen zocht. En dat werd zijn nieuwe baan. Van zwakzinnigenzorg naar kantoor. Daar werkte Herman 10 jaar. En toen kwam hij bij Kliksafe werken. Dat was in 2007. Hij deed de techniek en kwam later in het MT. Nu is hij technisch directeur en stuurt hij de afdeling techniek aan. En ook deze baan past heel goed bij hem.
Anders
Verschillen of overeenkomsten? Herman: “Het is anders. Doordat ik niet uit de techniek kom, kan ik goed het overzicht houden en verzand ik niet in allerlei details.” Herman is ook een meester in het uitleggen van moeilijke dingen op een laag niveau (in jip-en-janneke-taal zeggen we dan). Hij ziet het gelijk als je het niet snapt - de winst uit zijn tijd in de zorg. Daarbij heeft hij in de zorg veel geleerd over mensen en zolang je met mensen omgaat, heb je daar wat aan.
Of hij heimwee heeft naar die tijd? “Nee. Het was een heel mooie tijd, maar het is goed zo.”
Oude liefde
Samen met zijn vrouw heeft hij 3 zoons en daarnaast hebben ze een pleegzoon. En blijft er altijd de link naar de zorg. In vakanties gaat hij soms naar gebieden waar veel fossielen te vinden zijn en vlamt de liefde voor geologie weer even op. En uiteindelijk heeft hij de schilderijen nog in zijn kamer.
Reageren?